.svg)
Moderatorzy: Moderatorzy, Admini
). To było coś całkiem nowego, zupełnie inny sposób wyładowania się. Zaspokajanie jakiejś dziwnej, młodzieńczej ciekawości, wyżywanie się w dość niekonwencjonalny sposób, nie wiem. Po prostu dotąd żadna gra nie oferowała tego w takim stopniu. W Manhunta tu przywołanego pograłem może... 3 godziny. Raz. Potem zajrzałem na chwilę. Posłuchałem głosu każącego coś mi zrobić. Postałem jak kiep za plecami bandziora, aby go efektownie zaciukać. I nie miałem ani chwili przyjemności. Natomiast grałem też w Vice City. Gdyby nie Postal 2 i Insane, to byłaby moja miłość, seria GTA. Moja niespełniona miłość, która zachwyca swą wolnością świata. I na forum jej poświęconym bym się udzielał, wszystko dla niej robił. I tak, tam też trzeba spełniać zadania, jak w Manhuncie. Ale jaka to różnica! Różnica wolności.Mr Minio pisze:Oczywiście odpowiedzią na pytanie dlaczego jest: wolność.
A tak serio - nawet bez tych odcinanych kończyn (których w podstawce nie było) i tak grałbym i grał, bo w sumie mogę - ale nie muszę. Mogę robić misje, iść wyznaczonym szlakiem - ale po co? Dla przykładu dajmy takie GTA - ktokolwiek w tej grze jedzie tylko po wątku głównym? NIE! Większość woli czasami odpalić grę na kilka bitych godzin i po prostu sobie pojeździć. Tak samo w P2 - od momentu odblokowania większości miasta opuszczałem wątek główny i robiłem co mi tylko przyszło do głowy, często rzeczy które się twórcom nawet nie śniły, zatem i efekty były wybornie komiczne. Gry dające jako-taką wolność są o niebo bardziej klimatyczne i o wiele lepiej pozwalają się wczuć graczom, dając poczucie władzy nad tym, co będzie się działo w danej chwili. Miewa się uczucie współtworzenia w jakiś sposób świata gry. Ode mnie zależy, czy zaraz na ulicach będzie mała wojna domowa, czy przerażone słonie stratują tłum, czy na przechodnia spadnie samochód, który prędzej wtargałem na dach K-Gunem. W takich produkcjach na pierwszym planie jest gracz i to na co ma ochotę, a nie oskryptowany od początku do końca gameplay jak w CoD czy Gears of War. Oczywiście obie wymienione gry są wspaniałe, ale bardziej na jeden - może dwa razy (coby wszystkie achievement-y zdobyć), później zostaje tylko multi.
To w AW jest liniowość, a właśnie AWP łączy swobodę i otwarty świat podstawki z możliwościami dodatku oraz dodaje wiele nowych atrakcji.Lothar pisze:Dlatego też moim zdaniem AWP sporo traci względem STP właśnie przez prowadzenie gracza za rączkę. Gra się dalej świetnie, ale podstawki nie przebija.
Brutalność nie musi wypływać z wolności, ale fakt że można pozabijać policjantów i dalej sobie zabijać ludzi w miasteczku już wskazuje w tym kierunku.Tiquill pisze:Co z czego wypływa, wolność z brutalności, czy może odwrotnie?
) aniołkiem. Z drugiej strony brutalność nadaje grze ciekawego klimatu biorąc pod uwagę pomysłowość jaką można się wykazać . Walenie łopatą po głowie to coś, co brakuje innem grom 
