Broń Biała

[Mr Minio]

Wypowiadajcie się tutaj na temat broni bialej. Czy lubicie ten rodzaj broni? jaka jest wasza ulubiona broń biała?

Oto spis wielu bronii białych:

Broń biała to broń służąca do walki wręcz.

Dawniej bardzo popularna, obecnie wyparta z wojska przez broń palną. Poza sporadycznym wykorzystaniem przez oddziały specjalne, w powszechnym użyciu są jedynie bagnety oraz noże. Pozostała jest bronią paradną (kordzik i szabla) oraz sportową. Używana jest przez stowarzyszenia kultywujące tradycję np. rycerskie i kawaleryjskie.


Rodzaje broni białej:

Sieczna:


Miecz dwuręczny (niem. Zweihander) - typ miecza charakteryzujący się dwuręcznym chwytem rękojeści. W Europie rozwinął się w pełni na przełomie średniowiecza i renesansu. Był bronią piechoty z powodzeniem używaną przeciwko pełnym zbrojom płytowym.

Katzbalger mała, jednoręczna szpada do walki w tłumie. Ma charakterystyczną pochwę z podkowatym okuciem. Głownia ok. 65-75cm jest dość szeroka.

Koncerz –broń biała wywodząca się od miecza, znana też w Polsce pod nazwą granat
Koncerz, czy też estok, bo pod taką nazwą jest szerzej znana ta broń, to rodzaj długiego miecza, posiadającego wiele cech wspólnych z długim mieczem rycerskim. Cechy charakterystyczne tej broni to długość 150-180cm i prosta głownia o przekroju trój- lub czterokątnym (rzadziej soczewkowatym, płaskim lub graniastym o wklęsłych bokach). Początkowo jako broń sieczna, później przekształciła się w broń do kłucia. Typowy koncerz był jednoręczny, jednak istnieje jego odmiana, zwana estokiem, która jest dwuręczna.
Rapier jest bronią białą o długiej, prostej i obosiecznej klindze, dłuższą od szabli. Jego początki sięgają wczesnego renesansu, kiedy to zrodziła się potrzeba zaistnienia broni noszonej "na co dzień" przez mieszczan. Był najpopularniejszą bronią Europy Zachodniej od XVI do XVII wieku. Natomiast w Polsce był używany głównie przez wojska autoramentu cudzoziemskiego (arkebuzerów, rajtarów, dragonów i muszkieterów).
Schiavona jest rodzajem miecza popularnego we Włoszech w XVI oraz XVII wieku wywodząca się od broni straży weneckich dożów. Broń ta miała klingę szerszą niż współczesny jej rapier.
Szpada - powstała w XVII wieku na zachodzie Europy w wyniku przekształcania rapiera (białej broni kłująco-siecznej). Szpada służyła do kłucia, dzięki czemu stała się lżejsza od rapiera.
Obecnie w sporcie, w szpadzie polem trafienia jest całe ciało - od maski aż po buty. Jest to sport, który charakteryzuje się niezwykłą szybkością oraz walecznością, w którym nie liczy się, kto rozpoczął natarcie, ale kto dobrze osadził koniec broni, powodując zapalenie się swojej lampy.
Machaira (gr. μάχαιρα, machaira, machaera) – broń o krótkiej, esowato wygiętej jednosiecznej głowni i o głowicy w formie stylizowanej głowy ptaka (orła lub flaminga), albo też lwa. Krawędź tnąca zlokalizowana po wewnętrznej stronie. Głownia przy rękojeści początkowo wąska, następnie rozszerza się, zakończona ostrym sztychem.

Gladius (łał. – miecz) jest to krótki miecz rzymski. Jego żelazna głownia była obosieczna z ością przez środek i ostro zarysowanym szczytem. Rękojeść natomiast posiadała kulistą głowicę z drewna lub z rogu, której trzon był karbowany albo ujęty w obłe pierścienie, z mało wydatnym pudełkowatym jelcem.
Gladius był noszony przez lewe ramię po prawej stronie w pochwie okutej metalem zwanej vagina. Pas służący do noszenia miecza zwano balteus.
Broń ta stanowiła wyposażenie legionistów rzymskich od III w. p.n.e. do III w. n.e..Została ona przyswojona od ludów Hiszpańskich. W miarę rozwoju techniki i sztuki wojennej uległ on zmianom konstrukcyjnym, przede wszystkim jeśli chodzi o głownię, która początkowo liczyła zaledwie 75-85cm, a ostatecznie osiągnęła długość 80-100cm.
Gladius był popularnym mieczem wśród gladiatorów.
Zabity został nim Spartakus.

Baselard (inaczej basilard) - rodzaj sztyletu wykonanego w całości z jednego kawałka stali. Charakteryzował się rękojeścią w kształcie litery I o grubym jelcu i głowicy. Obosieczna głownia zwężała się symetrycznie ku końcowi.
Cinquedea - rodzaj sztyletu lub puginału. Miała prostą, obosieczną głownię o charakterystycznym kształcie trójkąta bardzo szerokiego u nasady i zwężającego się w szpic. Nazwa pochodzi od szerokości u nasady, wynoszącej pięć palców (cinquedea - wł. pięć palców). Była to broń używana przede wszystkim przez cywilów - kupców czy urzędników, stąd też większość zachowanych egzemplarzy jest bardzo ozdobna. Zdobienia pojawiają się głównie na głowni która, zwłaszcza w późniejszych egzemplarzach, często była kanelowana i grawerowana. Cinquedea była popularna przede wszystkim w północnych Włoszech u schyłku średniowiecza i na początku renesansu.
Jelec przeważnie wygięty ku dołowi, półkolisty lub trójkątny.
Zachowane egzemplarze datowane są pomiędzy 1450 a 1550 rokiem. Najkrótszy ma długość głowni 20cm, najdłuższe mogą być nawet klasyfikowane jako krótkie miecze.
Cinquedea bywa także nazywana (rzadko) anelac, anelace lub sangdede.
Puginał – określenie stosowane dla różnorodnej krótkiej broni białej, przeznaczonej do zadawania pchnięć. Jej głównym zastosowaniem było dobijanie powalonego przeciwnika i dlatego w XIV wieku zaczęto nazywać puginał misericordia (z łac. miłosierdzie). Stanowił on ważną rolę w uzbrojeniu średniowiecznego rycerstwa. W wiekach XIII – XV puginały noszono obok miecza, zawieszano z prawej strony pasa. Od drugiej połowy XIV w. były mocowane na łańcuszku przytwierdzonym do napierśnika zbroi. Pośród puginałów można wyróżnić dwie grupy broni – noże bojowe o głowni jednosiecznej oraz sztylety z głownią obusieczną.
Jest to również element kulturowy i tradycyjny wielu narodów. Np. gruziński kindżał, hiszpańska navaja lub japońskie tanto. Broń wykorzystywana na dużą skalę ze względu na stosunkowo niewielkie rozmiary i wysoką skuteczność bojową. Wyposażone zazwyczaj w duże (jak na nóż), agresywne ostrze.
Lewak - sztylet trzymany zazwyczaj w lewej dłoni, używany do parowania i blokowania w trakcie walki rapierem lub innym rodzajem broni jednoręcznej trzymanej w dłoni prawej. Często jednak był również stosowany do zadawania zaskakujących ciosów, nieprzygotowanemu na taki atak, przeciwnikowi.

tasak - (z czeskiego) - krótki, szeroki miecz; rodzaj broni siecznej

Bagnet - broń biała kłująca lub kłująco-sieczna mocowana u wylotu lufy karabinu, karabinka lub pistoletu maszynowego. Stanowi on jego przedłużenie umożliwiające użycie tych rodzajów broni strzeleckiej do walki wręcz.

Kord - pierwotnie krótki mieczyk albo długi nóż, sztylet, używany przez uboższe warstwy społeczne, a w wieku XVI ciężka szabla. Kord używany był przez jazdę od XIII wieku.
Kord wyróżniał się jednosieczną, prawie prostą głownią ze sztychem ściętym ze strony grzbietu. Kord zaliczany jest do broni białej Rozmiary – 30 – 35cali. Szerokość głowni 1 – 1,5cala, waga – 2funty.

Pala - szabla turecka, używana w europejskiej części Imperium w XVIII wieku. Miała dość szeroką głownię (do 4,5 cm), zakrzywioną pod dużym kątem i rękojeść z czarnego dębu osadzoną na nity.

Talwar, Tulwar - miecz indyjski o zębatej głowni.

Khanda (Kanda) - popularna indyjska broń biała, o długości do 75 cm.
Khanda to także skrzyżowane szable tego typu, ułożone w charakterystyczny wzór, stanowiące symbol sikhizmu - jednej z indyjskich religii.

Szamszir (شمشیر) - zakrzywiona szabla perska o ostrym zakończeniu głowni. Z racji swego kształtu zwana ogonem lwa. Była używana w XVI-XIXw. W odróżneniu od broni tureckiej, nie była zdobiona złotem, srebrem i kamieniami szlachetnymi. Była zabójczą bronią tylko na przeciwników nie noszących zbroi.
Nazwa szamszir oznacza po persku lwi ogon. Cechą charakterystyczną tej broni jest znaczne zakrzywienie głowni. Rekojeść szabli typu szamszir chronił prosty jelec. W XVI i XVII wieku broń ta była także spotykana na terenach Rzeczypospolitej, zwłaszcza na kresach wschodnich, gdzie docierała za pośrednictwem tureckim.

Zulfikar (również Dhu'l-Fakar, Zu'l-fikar, arab. ﺭﺎﻘﻔﻟﺍﻭﺫ) – mityczny miecz proroka Mahometa i syna Fatimy, jego ukochanej, Alego ibn Abi Taliba (stąd też kolejna nazwa miecza - miecz Alego), jeden z najstarszych symboli Islamu.
Szaszka (rus. Шашка) to rodzaj szabli używanej głównie w Rosji. W oryginale w języku kabardyno-czerkieskim broń ta nazywa się сашхо, co oznacza po polsku długi nóż.
Broń ta powstała na Kaukazie wśród tamtejszych plemion, przyjęta została przez kozaków i inne formacje armii carskiej, następnie w Armii Czerwonej. Przejściowo stanowiła także wyposażenie niektórych oddziałów Wojska Polskiego (zarówno w okresie I wojny światowej, jak i jako jedna z broni reprezentacyjnych w Ludowym Wojsku Polskim), jak również oddziałów ukraińskich.

Jatagan - broń biała, sieczna, średniej długości (dłuższa od kindżału, ale krótsza od szabli). Nie posiada jelca, a głowica rękojeści jest rozdwojona, tworząca sylwetkę motyla. Używana była od XVI wieku na Bliskim Wschodzie. Wywodzi się prawdopodobnie od machairy znanej już w starożytności.

Kama to broń biała sieczna, posługiwali sie nią japońscy wojownicy ninja. Broń wywodzi się od rolniczego sierpa. Zbudowana z rękojeści (ok. 45cm) i prostopadłego jednosiecznego, wewnętrznie wygiętego ostrza. Istnieje także wersja, zwana Ono kama, różniąca się od tradycyjnej kamy księżycowatym jelcem osłaniającym dłoń. Niekiedy jelec ma kolce i pełni wtedy funkcję kastetu.
Również nazwa sztyletu kaukaskiego (kindżału), o prostej obosiecznej głowni, bez jelca, o wydatnej głowicy rękojeści.
Dżambia (arab. جمبية lub جنبية) - nóż bojowy, ale i ceremonialny, używany w krajach arabskich, w Turcji, Persji i Indiach.
Jako broń szczególnie popularny był w XVII i XVIII wieku. Głownia typowej dżambii jest obosieczna, krzywa, krótka z ością biegnącą przez całą jej długość. Rękojeści i pochwy tej broni mają różny kształt i dekorację w zależności od rejonu pochodzenia. Pochwa jest znacznie dłuższa od głowni, mocno wygięta, zakończona obłym guzem, dekorowana złotem, srebrem i drogimi kamieniami. Rekojeść oprawiona w róg, czasem żyrafi, o miodowożółtym kolorze.
Niektóre egzemplarze dżambii arabskich mają kształt litery U, a z bronią połączony jest bogato zdobiony pas. Marokańskie głównie dżambii są proste i jednosieczne do połowy długości (od rekojeści), a od połowy zakrzywione i jednosieczne. Inne cechy tych dżambii to bardzo rzadko spotykana ość na głowni, rękojeści i pochwy wykonane z mosiądzu lub srebra, a głowice ich są zwykle płaskie i szerokie tzw. "w pawi ogon".
Tureckie dżambie, nazywane często błędnie kindżałami, posiadają głównie lekko zakrzywione, z ością lub bez, o lekko zakrzywionej pochwie. Najładniejsze egzemplarze pochodzą z Persji i Indii o głowniach ze stali damasceńskiej, czasem nabijane złotem, o rękojeściach rzeźbionych z kości słoniowej, jadeitu lub nefrytu, wysadzane drogimi kamieniami. Ich głowice przyjmują formę końskiej główki, a pochwy pokrywa wytłaczana we wzory skóra lub jedwab.
Broń ta ma też inne znaczenie - jest to na Półwyspie Arabskim oznaka wolnego człowieka, a odebranie tej broni mężczyźnie rozumiane jest jako kara. Posiada też znaczenie ceremonialne, jak również cenny prezent ślubny i z okazji obrzezania.
Kukri – ciężki zakrzywiony nepalski nóż używany zarówno jako broń sieczna o głowni krzywej jednosiecznej oraz jako narzędzie. Kukri stanowi część uzbrojenia i heraldyki Gurkhów – narodu wojowników. Dla wielu ludzi jest znany jako nóż Gurkhów.
Nazwę wymawia się khu-khoo-rii, jednak khukuri lub khookrii są bardziej wiernymi przeliterowaniami. Tak więc Kukri stanowi najbardziej rozpowszechnioną i standardową nazwę tego typu ostrza.

Pesz-Kabz indyjski sztylet który służy do rozrywania kolczug.
Katar (Devanāgarī: कटार, sztylet Bundi) - rodzaj broni białej, wywodzącej się z Indii, używanej do zadawania szybkich i niespodziewanych pchnięć. Cechą szczególną kataru jest poprzeczny uchwyt, który oddziela ostrze od dłoni użytkownika oraz proste i obustronnie zaostrzone ostrze.
Dawniej katar był używany w walce na bliskie odległości, głównie ze względu na swoją skuteczność przy przebijaniu ubioru ochronnego przeciwnika. Jego użycie przypominało zadawanie ciosów bokserskich, dzięki czemu atak można było przeprowadzić z większą siłą niż przy użyciu klasycznego sztyletu. Znanych jest wiele odmian tej broni (np. z zagiętym ostrzem czy z mechanizmem do rozszczepiania ostrza). Zanik użycia kataru nastąpił w XIX w., ze względu na rozpowszechnienie się broni palnej.
Katana, jap. 刀? – tradycyjny japoński miecz o długości głowni, jap. ながさ nagasa? powyżej 60cm, jednosiecznej, o kształcie lekko wygiętym do góry i zaokrąglonym lub ściętym sztychu. Jelec, jap. 鍔 lub 鐔 tuba ? tej broni ma kształt bogato zdobionej tarczki. Rękojeść, jap. 柄 tsuka? wykonana jest z wydrążonego drewna lub miedzi, z oplotem jedwabnym i elementami dekoracyjnymi.

Wakizashi (jap. 脇差) - krótki japoński miecz jednosieczny (broń biała). Posiada głownię o długości 30-45 cm, w większości posiadającą wzdłużną, wzmacniającą krawędź zwaną shinogi. Przy pochwie wakizashi noszono krótki nożyk kogatana, szpikulec kogai i pałeczki wari-kogi. Rękojeść wakizashi nosi nazwę tsuka, a charakterystyczny wzór na niej to uchi-himo (uchi = atak, himo = sznurek, linka).
Wakizashi była bronią bardzo popularną wśród zamożnego chłopstwa, gdyż w przeciwieństwie do katany była dla nich dozwolona. Miecz ten tworzy wraz z dłuższą od niego kataną zestaw o nazwie daisho. Tylko samuraj miał prawo do noszenia dwóch mieczy (katany i wakizashi) jednocześnie

Tachi (太刀, たち) - wczesna nazwa miecza japońskiego. Miecz żelazny, prosty, jednosieczny. Używany od ok. VIII wieku n.e. aż do końca XIX wieku. Broń używana m.in. przez Musashi Miyamoto. Broń tę używali często samuraje.

Kris - sztylet malajski, zwykle o wężykowatej klindze z bruzdami i często małą haczykowatą wypustką. Sztylet stał się narodowym symbolem Malezji. Zazwyczaj uzupełnia galową garderobę arystokracji.

Tantō (短刀) – sztylet japoński. Długość maksymalnie do 30 centymetrów. Używany najczęściej do rytualnego samobójstwa (seppuku). Popularny również wśród japońskich kobiet do towarzystwa (tzw. geish) ze względu na niewielkie rozmiary i łatwość ukrycia.
Produkowany zgodnie z tradycją i kunsztem wytwarzania katan
Koganata – mały nożyk umieszczany w oprawie miecza, najczęściej towarzyszący wakizashi.

Mizerykordia (łac. misericordia, miłosierdzie) - długi, wąski sztylet służący do dobijania rannego przeciwnika.
Miał on mocny sztych oraz długą klingę przystosowaną do pchnięcia przeciwnika. Charakteryzowała się również motywami zdobniczymi. Używana głównie w okresie późnego średniowiecza, gdy do użytku weszły zbroje płytowe. Dzięki wąskiemu ostrzu mizerykordia umożliwiała zadanie ciosu pomiędzy płytami pancerza lub nawet jego przebicie. Historycy przypuszczają, iż w porównaniu z puginałem była ona ozdobna, jednakże żaden egzemplarz się nie zachował. Nazwa od łacińskiego wyrazu misericordia oznaczającego litość, łaskę, gdyż cios zadany tym sztyletem przerywał cierpienia konającego.
Akinakes (gr. ἀκινάκης) lub akinaka (pers. *akīnakah) - sztylet lub krótki miecz, prosty, obosieczny, służący do kłucia i cięcia, używany przez Scytów, a następnie przejęty przez Persów.
Długość jego wynosiła 30 - 50 cm. Wykonany był bądź wyłącznie z żelaza lub też inkrustowany był złotem, podobnie jak pochwa. Akinakesy inkrustowane złotem spotyka się w grobowcach władców lub członków arystokracji plemiennej.
Istniały różne odmiany akinakesa, różniące się wyglądem zewnętrznym. Największą różnorodność wykazują rękojeści mieczy, ale także głowice, jelca oraz pochwy. We wczesnym okresie zdobienia mieczy i pochew zawierały cechy wschodnie ( z Asyrii lub Urartu), a w późniejszym - grecki, i łączone były z lokalnymi, scytyjskimi motywami zwierzęcymi, charakterystycznymi dla stylu zoomorficznego sztuki Scytów, przykładem czego jest pochwa miecza z Witaszkowa.
Zdobnictwo według wierzeń Scytów potęgowało siłę broni. Stąd częstymi motywami były wyobrażenia dzikich, drapieżnych zwierząt: orła, gryfa, ich szponów, pazurów i oczu, a także pędzącego jelenia. Wizerunki te miały zapewnić wojownikowi szybkość, siłę, zręczność i celność.

Kozuka to japoński nóż niewielkich rozmiarów, bardzo podobny do kogai w swoim wykonaniu oraz funkcjonowaniu.

Kogai – drobny dodatek do mieczy japońskich, tanto, wakizashi bądź katany. Jest to tzw. igła mieczowa przechodząca przez dodatkowe wycięcie w gardzie i chowająca się w specjalnym łożu pochwy. Przede wszystkim kogai służyła do upinania włosów pod hełmem oraz do ich porządkowania po jego zdjęciu. Służyła także jako narzędzie pomocne w rozwiązywaniu namokniętych rzemieni. Koniec rekojeści kogai miał zwykle łagodnie wyprofilowany "haczyk" służący do czyszczenia uszu(!). Wiele z kogai było podzielonych wzdłuż na dwie części co umożliwiało wykorzystanie ich jako pałeczek do jedzenia.
Kogai obrosła także krwawą legendą. Służyła bowiem także do znakowania zwłok przeciwników (przez wbicie) co umożliwiało po bitwie odzyskanie zdobytej zbroi itp. Jeszcze krwawsza historia opowiada o przenoszeniu uciętych głów wrogów przez nabicie na kogai.

Kindżał (z gruz. ხანჯალი, arab. handżar) - rodzaj długiego noża stosowanego jako broń biała, ceremonialna i narzędzie, wywodzący się prawdopodobnie z Gruzji, używany wśród ludów kaukaskich i tureckich,a także w Persji i Indiach. W armii rosyjskiej wchodził w skład uzbrojenia oddziałów kozackich.
Kindżał ma głownię obosieczną, rękojeść bez jelca, mocno zwiężoną w miejscu uchwytu, o wydatnej głowicy, wykonywaną zwykle z drewna, kości, lub metalu. Rękojeści i pochwy kindżałów ceremonialnych bywały często bogato zdobione i wysadzane kamieniami półszlachetnymi.
W Polsce kindżałem określa się nóż o głowni prostej, typu kaukaskiej kamy. W Rosji kindżałem określa się wiele odmian sztyletów i noży bojowych.
Pokrewną bronią, często nazywaną mylnie kindżałem jest bebut (biebut), nóż pochodzenia perskiego, rozpowszechniony w Turcji i przyjęty stąd przez Kozaków, o podobnej do kindżała rękojeści i zakrzywionej głowni. Bebuty produkowane fabrycznie były na wyposażeniu różnych służb armii rosyjskiej. Od 1907 w bebuty wyposażono początkowo obsługi karabinów maszynowych, podoficerów żandarmerii, artylerzystów i saperów, a od 1917 były powszechne wśród wszystkich formacji. Na jelcu wybijane były litery ББ i numer, być może stąd pochodzi nazwa.

Bhudż (kutti, nóż słoniowy) - hinduski sztylet z północnych Indii. Jednosieczny, długość od 17 do 25cm.

No-Dachi (野太刀, のだち), - niezwykłych rozmiarów (długość nawet do 2,5m) japoński miecz wykorzystywany do walki w polu. Często mylony z dai-kataną która była krótsza. Broń tę noszono na plecach, ukrytą w prostych, drewnianych pochwach. Podczas walki oddziały żołnierzy wyszkolonych we władaniu no-dachi atakowały linię wroga usiłując ją przerwać.
Trening walki tym mieczem trwał ok. dwóch lat, a przyszli wojownicy ćwiczyli dzień w dzień pod okiem swojego sensei. Mozolna praca opłacała się jednak, ponieważ do wojownika który umiał sprawnie posługiwać się no-dachi na polu walki rzadko kiedy ktoś podszedł na dystans bliższy niż 2m.
Ze względu na rozmiary broni, przy jej wyjmowaniu, musiał pomagać sługa.
Oręż nie zyskał jednak dużej popularności, dlatego wyprodukowano niewiele egzemplarzy. Z powodu imponujących rozmiarów, no-dachi upodobało sobie wielu artystów, którzy na swoich obrazach o tematyce batalistycznej często przedstawiali wojowników dzierżących no-dachi.

Drzewcowa:



Lanca (z łac. lansea: włócznia) – lekka broń drzewcowa formacji kawaleryjskich: ułanów, szwoleżerów, lansjerów. Nazywana królową broni.

Pika to dawna broń drzewcowa piechoty, używana przede wszystkim przeciwko kawalerii. Były one bardzo długie i osiągały nawet do sześciu metrów długości.
Drzewce zakończone były na samym szczycie metalowym grotem, co zwiększało skuteczność w boju. Pikinierzy, których główną broń stanowiła pika, byli również uzbrojeni w krótkie miecze ze względu na niewielką przydatność piki w bezpośrednim starciu.
Podczas bitwy pikinierzy byli na ogół zgrupowani w zwarte oddziały, co zapewniało większą efektywność działania. Po wynalezieniu muszkietu pikinierzy stali się osłoną dla formacji wyposażonej w tą broń. Piki były w powszechnym użytku od czasów średniowiecza aż do XVII wieku.
W XVII wieku wzrost zasięgu oraz skuteczności ognia prowadzonego z muszkietów z zamkiem skałkowym i armat wraz z wprowadzeniem na wyposażenie piechoty bagnetów spowodowały, że piki stały się mało użyteczne i w XVIII wieku zniknęły z pól bitew.

Hasta - jeden z rodzajów włóczni używanych przez legionistów rzymskich. Składała się z długiego (ok. 2,5 - 3,5 m) drzewca, wykonywanego zazwyczaj z młodego drzewa jesionu lub orzecha, odznaczającego się giętkością i wytrzymałością, oraz z szerokiego grotu o kształcie liściastym, wykonywanego z żelaza. U dołu zakończona była stopką z brązu, która umożliwiała wbicie włóczni w ziemię bez szkody dla drewnianych części. To zakończenie mogło również służyć jako zapasowe ostrze, gdyby grot uległ zniszczeniu.
W legionie republikańskim hasty używali żołnierze trzeciej linii manipułów – triarii oraz ciężkozbrojna jazda. Piechota posługiwała się nimi jedną ręką, natomiast jazda oburącz. Używana była zarówno w okresie republiki, jak i cesarstwa.

Naginata (なぎなた/長刀/薙刀) jest to japońska broń drzewcowa używana w sztuce walki naginata-do. Naginata tradycyjna składa się z drzewca o długości ok. 180 cm oraz elastycznie zamocowanego na nim żeleźca o długości ok. 40cm i kształcie zbliżonym do ostrza japońskiego miecza - katany bądź tachi, dzięki czemu mogła służyć zarówno do kłucia jak i cięcia. Długość drzewca podana powyżej jest jedynie uśrednioną długością, bowiem przez wieki używania wahała się od 60 cm do około 3 metrów. Podobnie jest z żeleźcem - jego długość wahała się od 15 cm do około 60 cm, różne były także szerokości ostrza i stopień zakrzywienia.
Naginata używana była początkowo w roli broni podstawowej uboższego samuraja i tych, którzy pretendowali do takiego tytułu. Wykształciła się wtedy sztuka używania naginaty (naginata-do), która opierała się na wykorzystaniu elastyczności zamocowania żeleźca. Około roku 1400 n.e. jej użycie zdegradowano do roli włóczni używanej w szeregach piechoty (użycie podobne do falangi macedońskiej). W czasach szogunatu walki naginatą uczono kobiet z rodów samurajskich.
Aktualnie używa się do ćwiczeń naginaty bambusowej z żeleźcem drewnianym.

Glewia (łac. glavea, glavia) – broń drzewcowa, zaopatrzona w grot w postaci szerokiego jednosiecznego noża, osadzony na drzewcu o długości 2-2,5 m. Późniejsze glewie posiadały jeden lub dwa kolce na grzbiecie noża, co upodabniało je do gizarmy. Glewia pojawiła się w XIV wieku, powszechnie używana była w XIV-XVI wieku (głównie w Zachodniej Europie) jako broń piechoty. Od XVI wieku służyła jako broń paradna na wyposażeniu straży pałacowych.

Korseka (wł. Corsesca) - rodzaj broni drzewcowej o trójdzielnym żeleźcu i długim iglastym grocie środkowym i dwóch bocznych wygiętych półokrąglo ku dołowi.
Korseka używana była w XV - XVI wieku w Europie Zachodniej, a przede wszystkim we Włoszech.

Runka - drzewcowa broń spokrewniona z korseką, o żeleźcu trójdzielnym, podobnym do trójzęba, z długim grotem pośrodku i dwoma kolcami bocznymi odgiętymi do góry. Runka wywodzi się z Włoszech, w zachodniej Europie upowszechniła się w XVI i XVII wieku.
Partyzana – broń drzewcowa o obosiecznym grocie, posiadającym u nasady dwa rozgałęzienia o kształcie skrzydeł lub półksiężyca. Używana na zachodzie Europy w XV wieku jako broń bojowa piechoty, w XVII wieku stała się bronią paradną: oznaką godności oficerskiej oraz bronią straży pałacowych. W Polsce mniej popularna, używana głównie jako broń paradna straży.
Z racji faktu, że stała się oznaką stopni oficerskiej, nazywana też była kapralskim kijem.

Szponton jest rodzajem broni drzewcowej (odmiana partyzany), który zastąpił pikę i rozpowszechnił się w Europie w XVII wieku. Prawdopodobnie jako pierwsi zaczęli go używać Włosi. Rzadko używano go w bitwie, częściej zaś służył w funkcjach reprezentacyjnych lub oznaczał godności wojskowe.
Szponton posiada grot z kolcami lub hakami. Stanowi odmianę berdysza. Nazywa się go również europejską półpiką, gdyż od piki szponton rozróżnia w zasadzie tylko mniejsza długość - drzewiec mierzył zazwyczaj nie więcej niż około 1,5m. W XVII wieku i aż do początków XIX wieku był w Polsce oznaką godności oficerskiej lub podoficerskiej.

Lontownica – przyrząd służący do odpalania dział odprzodowych (XVI-XVII w.). Także rodzaj broni drzewcowej. Składał się z długiego około 1,5-2 m drzewca zakończonego osadzonym na nim grotem i uchwytem (lub dwoma uchwytami) do lontów artyleryjskich. Wprowadzenie lontownic zwiększyło bezpieczeństwo obsługi dział.
Halabarda to dwuręczna broń drzewcowa, która zdobyła popularność między wiekiem XIV a wiekiem XV. Na 2,5-metrowym drzewcu zasadzone było ostrze rozchodzące się na trzy strony: na siekierę, szpikulec sterczący pośrodku, mogący służyć zarówno do cięcia jak i kłucia, oraz na hak umożliwiający żołnierzowi zrzucenie za jego pomocą kawalerzysty z konia. Dzięki swej prostej budowie, wysokiej skuteczności i niskiemu kosztowi produkcji była bardzo popularna i szeroko dostępna. Używano jej głównie, aby pokonać pikinierów, albo rycerzy walczących mieczem, gdyż długość tej broni zapewniała halabardnikom dużą przewagę.

Halabarda była podstawową bronią wczesnej armii szwajcarskiej od XIII wieku, następnie rozprzestrzeniła się także na inne kraje, w dużym stopniu ze szwajcarskimi wojskami zaciężnymi.
Pomimo nieprzydatności bojowej, halabardy są wciąż obecne, chociaż jedynie jako broń reprezentacyjna (np. Gwardia Szwajcarska).

Gizarma – broń drzewcowa o długim, płaskim grocie osadzonym na drzewcu długości 2-2,5 metra. Początkowo żeleźce miało kształt kosy osadzonej pionowo, potem dodano niesymetrycznie rozmieszczone haki i kolce. Broń ta była używana przez piechotę, głównie w starciach z konnicą (haki umożliwiały ściągnięcie jeźdźca na ziemię). Gizarma pojawiła się w XII wieku w Anglii, w XV w. rozpowszechniła się w Europie Zachodniej, w Polsce używana wyłącznie przez piechotę gdańską. Później wyszła z użycia bojowego, stając się, podobnie jak halabarda i glewia, bronią paradną, aby w XVII w. zaniknąć zupełnie.

Assegai (lub assagai) - lekka włócznia ludów Bantu w Afryce Południowej, używana do walki wręcz lub do miotania. Cechy charakterystyczne to: krótkie hartowane drzewce i długie na ok. 40cm żelazne ostrze (grot). Całkowita długość wahała się od 1m do 2m.
Wynaleziona przez Czakę, historycznego króla Zulusów. Najlepiej znana jako broń wojowników zuluskich z czasów wojen kolonialnych przeciwko Burom i Brytyjczykom w XIX wieku
Według Zulusów, broń ta zawdzięcza swoją nazwę dźwiękowi, jaki towarzyszy ostrzu, które wchodzi (dźwięk as) i opuszcza (egai) ciało.

Berdysz (łac. barducium - siekierka) to broń drzewcowa. Ciężki, szeroki topór o zakrzywionym ostrzu i długim drzewcu (ok. 1,8 m), zdolny zmiażdżyć zbroje. Używany przez piechotę do walki z jazdą w XVI i XVII wieku. W Polsce w 1674 Jan III Sobieski wprowadził w wojsku polskim zmodyfikowany berdysz mały o długości ok. 120 cm, używany także jako podpórka (forkiet) podczas strzelania z muszkietu. Znany był już w starożytności, ale rozpowszechniać zaczął się w średniowieczu w XIV wieku (Europa Zachodnia).

Pilum (łac. oszczep, l.mn. pila) to broń biała – oszczep najprawdopodobniej pochodzenia etruskiego lub samnickiego, udoskonalony i używany przez Rzymian w całym okresie istnienia państwa Rzymskiego. Pilum było bronią specyficzną, w dużym stopniu decydującą o sukcesach rzymskich legionów.

Kosa bojowa to broń biała, która powstaje z przekształcenia narzędzia typowo rolniczego w broń bojową. Ze względu na jej szczególne właściwości tnące oraz długi zasięg, kosa gospodarcza doskonale nadaje się do przypadkowego użycia jako broń podręczna, lub po odpowiednim jej zaadaptowaniu, może być użyta jako broń bojowa, tj. być przeznaczona na wyposażenie oddziałów o charakterze militarnym.

Obuchowa:



Obuch to tępo zakończona strona takich narzędzi jak młot, siekiera lub oskard.
Obuch obuszek lub obuszysko- rodzaj broni, bardzo podobny do nadziaka, różniący się jednak od niego zawiniętym w dół dziobem, po jego przeciwległej stronie miał młotek. Stosowany w XVI - XVIIIw. przez szlachtę polską, często posiadał drzewiec długości 80-100 cm i był noszony w formie laski. Była to broń często wykorzystywana w pojedynkach i burdach. Obowiązywał zakaz wnoszenia tego typu broni na sejmiki, a także do niektórych kościołów.
W Polsce przyjęło sie rozróżniać tego typu broń wedle rodzaju zakończenia: jeśli był to ostry, prostopadły dziób – jest to nadziak, jeśli dziób jest podwinięty w dół – obuch, jeśli ma formę toporka – czekan. Najczęściej po przeciwległej stronie ostrza był umieszczony młotek.

Czekan broń obuchowo-sieczna składająca się z długiego trzonka zakończonego siekierką, zwykle niewielkich rozmiarów, nieco podobna do ciupagi. Od topora bojowego czekan różni się bardziej delikatnym, wąskim żeleźcem, wydatnym, młotkowatym obuchem i zwykle dłuższym styliskiem.
W Europie czekany pojawiły się w epoce brązu. Charakteryzowały się wydatnym młoteczkiem obucha i zwykle bogatymi linearnymi i geometrycznymi zdobieniami. Szczególnie popularne były na terenach Europy wschodniej i środkowej ( m.in.w kulturze unietyckiej). Poza Europą były bronią popularną wśród koczowniczych jeźdźców Wielkiego Stepu. W okresie średniowiecza nadal używane, choć wypierane przez cięższe topory bojowe i miecze. Od XVI w. stają się znów popularne w krajach mających bliskie kontakty z Turcją, głównie na Węgrzech i w Polsce. Do XVIII wieku w czekany była uzbrojona jazda polska. W czekanach typowo bojowych młotek obucha często był dodatkowo karbowany, by zapobiec ześlizgnięciu się przy uderzeniu w zbroję przeciwnika.
W XVI - XVIII w. czekany ( zwane także po staropolsku obuszkami ) wraz z nadziakami były chętnie noszone przez polską szlachtę, stanowiąc codzienną broń, często wykorzystywaną w czasie awantur sejmikowych i bijatyk.

Młot lucereński lub lucerneński — typ drzewcowej broni obuchowej piechoty popularnej w Europie w XV i XVI stuleciu. Nazwa młota pochodzi od szwajcarskiego miasta Lucerna w pobliżu którego odkryto znaczne ilości tego typu broni. Młot lucereński miał postać osadzonego na długim, ponad półtorametrowym drzewcu obucha zakończonego z jednej strony długim kolcem, a z drugiej kilkoma, zazwyczaj czterem, krótszymi szpikulcami. Ponadto na szczycie drzewca znajdował się pionowo osadzony długi grot. Forma młota lucereńskiego przypominała osadzony na długim drzewcu nadziak, jednak w przeciwieństwie do niego, obuch broni był przeznaczony do zadawania tylko ran kłutych. Przeznaczeniem młota lucereńskiego było atakowanie jazdy przeciwnika, przebijanie zbroi, oraz ściąganie rycerzy z koni.

Gwiazda poranna, morgenstern, morning star – typ broni obuchowej, rodzaj wekiery (okutej maczugi) charakteryzujący się głowicą nabitą kolcami w kształcie gwiazdy (stąd nazwa). Stylisko miało różną długość, różna też była jakość wykonania – od najprostszych drewnianych, z gwoździami nabitymi przez zwykłego kowala, po świetnie wykonane egzemplarze pochodzące z warsztatów zawodowych wytwórców broni. Była używana zarówno przez piechotę, jak i rycerstwo, znajdowała się również na wyposażeniu arsenałów miejskich. Rozpowszechniła się na początku XIV w. Ostatnio używana bojowo w czasie I wojny światowej.
Często mianem morgensterna niepoprawnie nazywa się kiścień.
Nazwa "gwiazda zaranna" (jako typ broni) funkcjonuje w języku polskim od stosunkowo niedawna, pojawiła się głównie za sprawą obcojęzycznej literatury fantasy oraz gier fabularnych. Z tego powodu w polskich tekstach często można się spotkać z niemiecką lub angielską wersją tej nazwy, a także z różnymi, często błędnymi, jej definicjami.

Buzdygan (tur. bozdogan - pałka) broń obuchowa pochodzenia wschodniego, metalowa głowica osadzona na trzonku o długości ok. 60cm. Głowica zbudowana była z piór (najczęściej 6 do 8, choć były buzdygany o ponad 20 piórach) promieniście rozchodzących się od drzewca. Pióra miały kształt trójkątny lub trapezowy, zwężający się ku dołowi. Trzonek był drewniany, drewniany okuty blachą lub całkowicie metalowy, czasami z ukrytym wewnątrz sztyletem.
Buzdygany używane były w Europie od X do XV w., zarówno przez piechotę jak i jazdę. W Polsce od XVI do XVIII wieku stanowił oznakę władzy oficerskiej rotmistrzów, pułkowników, poruczników i chorążych – były wtedy zwykle bogato zdobione, z zaokrąglonymi piórami.
Od roku 1992 czasopismo Polska Zbrojna przyznaje raz w roku nagrodę Buzdygany dla wyróżniających się osobowości, osobom związanym z obronnością - oficerom, politykom, dziennikarzom i przemysłowcom, wszystkim tym, którzy twórczo zmieniają otaczającą ich rzeczywistość, przyczyniając się do rozwoju Wojska Polskiego i wzrostu obronności.

Buława (słowo pochodzenia tureckiego) jest bronią obuchową, udoskonaloną formą kościanej lub drewnianej maczugi. Wywodzi się ze Wschodu i do późnego średniowiecza była używana do unieszkodliwiania przeciwnika, który osłonięty był tylko wątłym pancerzem (np. kolczugą). U kresu epoki pojawiły się nowe, sztywne zbroje płytowe, które sprawiły, że buława stała się tylko oznaką władzy wojskowej (w Polsce – hetmańskiej (XVI-XVIII wiek), gdzie indziej marszałkowskiej (XX wiek). Buława posiada głowicę w kształcie kuli lub gruszki.

Cep bojowy - broń drzewcowa używana w średniowieczu podobna do zwykłego cepa, ale zakończona żelazną sztabą lub kolcami często połączonymi z rękojeścią łańcuchem. Używana przez piechotę do XVI wieku. Często wykorzystywana w powstaniach chłopskich w XVII wieku.
Dębowy cep był używany do XVII wieku przez mieszczan do obrony murów miejskich. Miał on dzierżak o średnicy 5 cm i długości 180 cm. Bijak długości 70 cm był zestrugany na kształt ośmiokątny i wzdłuż całej długości okuty czterema stalowymi sztabkami. Każda z nich była przytwierdzona do bijaka dwunastoma ćwiekami. Duże łby tych ćwieków zwiększały siłę rażenia cepa. Dzierżak był podobnie okuty na górnej połowie swej długości. Gęzwa (ruchome połączenia dzierżaka z bijakiem) cepa bojowego była wykonana z metalu.
W Chinach używano cepa San Setsu Kon, wykonanego z trzech drewnianych części (od 60 cm do blisko metra) połączonych krótkim łańcuchem (ok. 6 cm). Dzisiaj naucza się walki takim cepem w wielu szkołach wushu (kung-fu) na całym świecie. Również w Japonii i Okinawie stosowano cepy bojowe - nunchaku. Najczęściej składało się ono z 30-centymetrowych pałek połączonych łańcuchem lub sznurem. Istniały też różne inne wersje, np. z czterema pałkami, z jedną krótszą itp. Obecnie walki tymi typami broni naucza się w sztuce walki kobudo.

Kiścień - rodzaj broni obuchowej używanej w średniowieczu, składającej się z drewnianego trzonka, do którego łańcuchem, sznurem lub rzemieniem przymocowano bijak, służący do zadawania ciosów przeciwnikowi. Trzonki kiścieni mogły mieć różną długość, zwykle jednak wynosiła ona ok. 30–40 cm. Bywały też kiścienie ich pozbawione, w postaci kuli na rzemieniu, który owijano dookoła ręki. Bijak miał zazwyczaj postać stalowej kuli najeżonej kolcami, choć istniały też bijaki gładkie oraz wykonane z innych materiałów (szczególnie wczesne ich wersje): rogu, kości, brązu. Zdarzały się kiścienie o 2 lub nawet 3 bijakach, każdym zawieszonym na własnym łańcuchu.
W średniowiecznej Europie kiścienie pojawiły się wpierw na Rusi (ok. X w.), przejęte od koczowniczych ludów ze wschodu. Od XI w. były używane w Europie Zachodniej, okres największej świetności tej broni przypada na wiek XV. Kiścienie używane były zarówno przez jazdę jak i piechotę, choć sposób walki tą bronią, wymagający szerokich zamachów, wykluczał użycie kiścienia przez piechotę walczącą w szyku zwartym.

Nadziak – broń obuchowo-sieczna przypominająca z wyglądu młotek o drewnianym lub stalowym stylisku i stalowej głowicy z jednej strony stępionej, z drugiej zaopatrzonej w ostry, często zakrzywiony kolec nazywany dziobem. Broń ta służyła do rozbijania lub przebijania (w zależności, która stroną głowicy uderzano) zbroi i hełmu przeciwnika. Nadziaki używane były od XV do XVII wieku. Wchodziły m.in. na wyposażenie husarii, choć nie były zbyt popularną bronią tej formacji (niektóre źródła podają, że nadziaki używane były tylko przez oficerów, stanowiąc ich znak rozpoznawczy).
Nadziaki były popularne wśród polskiej szlachty, która stosowała je jako laski. Jednak częste użycie tej broni do krwawego rozstrzygania sporów, szczególnie podczas sejmików, spowodowało wydanie przez sejm zakazów stosowania nadziaków przez cywilów. Aby ominąć zakaz zaczęto posługiwać się nadziakami z zawiniętym kolcem, a przez to mniej groźnymi, tzw. obuszkami.

Młot bojowy - broń obuchowa używana we wczesnym średniowieczu. Był to wielki młot trzymany jednorącz. Jego oburęczna wersja zwana była kafarem.

Miotająca:


Łuk - jedna z najstarszych broni miotających, znana ludzkości od co najmniej 35 tys. lat.
Każdy łuk składa się ze sprężystego pręta lub listwy zwanego łęczyskiem, oraz linki łączącej oba końce pręta zwanej cięciwą. Pociskiem jest strzała, czyli cienki i długi pręt, który jest wystrzeliwany z łuku.
Łęczyska łuku muszą być wykonane z elastycznego materiału, który jest w stanie ulegać odwracalnemu odkształceniu poprzez ręczne naciągnięcie cięciwy. Cięciwa musi być stosunkowo cienką (ale nie przesadnie) nierozciągliwą linką, na tyle wytrzymałą, aby nie pękać w trakcie naciągania łęczyska. Strzała musi być na tyle długa, aby wystawać choć trochę za łęczysko w momencie pełnego naciągnięcia cięciwy.
Jakkolwiek łuk można wykonać z prostego sznurka, kawałka świeżej gałązki i zaostrzonego patyka, to wykonanie łuku, który jest celny i dalekonośny, wcale nie jest łatwe. O celności łuku decyduje doskonałość wykonania drzewca i strzał. O jego nośności decyduje konstrukcja obu tych elementów oraz czynnik ludzki, tj. maksymalna siła, z jaką dana osoba jest w stanie utrzymać w trwałym napięciu łuk.
Łuk prosty zwany też równikowym, to najstarsza forma łuku, na którą składało się początkowo proste łęczysko, które jest wstępnie lekko naciągane ręką. Łuki proste były w użyciu przez tysiąclecia. W Europie wykonywano je zwykle z gałęzi cisowych, a w Azji ze świeżego bambusa. Przeciętny, wojskowy łuk prosty, stosowany w starożytności i średniowieczu, miał łęczysko długości około 1m, strzelał strzałami o długości od 60 do 80 cm i masie w granicach 150-200 gramów. Jego maksymalny zasięg wynosił około 200 m.
Łuk walijski - to odmiana łuku prostego, która pojawiła się ok. VIII wieku w Walii. Łuk posiadał znacznie dłuższe łęczysko (ok. 1,8 do 2 m), co z jednej strony zwiększało niemal trzykrotnie siłę potrzebną do jego naciągnięcia, ale jednocześnie zwiększało zasięg do nawet 350 m. Strzelanie z łuku walijskiego wymagało długotrwałego treningu, gdyż przeciętna dorosła osoba nie była w stanie z niego strzelać. Dzięki możliwości zastosowania dłuższych i dobrze wyważonych strzał (ponad 1 m) łuk walijski był w rękach wprawnego łucznika bardzo celną i skuteczną bronią. Przy zastosowaniu ciężkich strzał (350 gramowych), jego zasięg spadał do ok. 200 m, ale strzały takie przebijały niemal każdą średniowieczną zbroję. Łuk walijski był stosowany najpierw przez oddziały łuczników walijskich, a następnie, ok. XII wieku rozpowszechnił się w Anglii, gdzie zaczął pełnić rolę broni plebejskiej, umożliwiającej biedocie skuteczną obronę przed rycerzami. Z łuku walijskiego wywodzi się współczesny łuk sportowy.
Łuk refleksyjny (azjatycki) - łuk, w którym łęczysko nie jest prostym prętem, lecz kilkuwarstwową kompozycją kilku rodzajów drewna, przy czym przynajmniej jedna warstwa jest sklejana w stanie silnego naprężenia. Tak wykonane łęczysko nie jest w stanie rozprężonym proste, lecz tworzy wybrzuszony na zewnątrz kształt. Powoduje to, że przy mniejszych wymiarach łęczyska uzyskuje się większą siłę nośną. Łuk refleksyjny powstał prawdopodobnie w Chinach ok. I wieku p.n.e., a następnie rozpowszechnił się wśród ludów żyjących na Wielkim Stepie. Rozróżnia się kilka odmian tego łuku różniących się kształtem i budową (refleksyjny, retrofleksyjny, fleksyjny, rewersyjny), jednak dla całej tej grupy łuków przyjmuje się nazwę – łuki azjatyckie. Łuk posiadał podobny zasięg do łuku walijskiego, ale był od niego znacznie mniejszy (długość drzewca ok. 1 m). Umożliwiało to wygodne strzelanie z konia. Jego użycie wymagało jednak równie długiego, o ile nie dłuższego treningu niż w przypadku łuku walijskiego. Z łuku refleksyjnego strzelało się lżejszymi i krótszymi strzałami (długość strzały do 1 m, masa do 250 g), co powodowało, że łuk ten był mniej celny oraz miał krótszy zasięg (do 250 m). Nie miało to jednak większego znaczenia dla łuczników konnych, którzy stosowali ten łuk do szybkich, zmasowanych ataków na nieopancerzonego zazwyczaj przeciwnika.
Łuk sportowy - nazywany także łukiem olimpijskim, jest to łuk refleksyjny z którego strzela się na treningach i zawodach sportowych. Wykonany według najnowszych technologii i z nowoczesnych materiałów (m.i. włókno węglowe, włókno szklane, lekkie i wytrzymałe stopy metali - dawniej łuki wykonywane były ze specjalnie konserwowanego drewna), składa się z: majdanu, ramion i cięciwy, oraz innego sprzętu pomocniczego, takiego jak celownik, stabilizator przedni długi tzw. laga czy stabilizatory pomocnicze (boczne). Przeciętnie, jest to łuk ważący od 1,5 do 3 kg, przystosowany do celnych strzałów na duże odległości (w łucznictwie sportowym strzela się najdalej na odległość 90 m, jednak zasięg takiego łuku jest o wiele większy). Łuk charakteryzuje się z reguły mniejszą siłą naciągu niż np. łuki historyczne, jest to ok 38-42 funtów
Łuk janczarski - był mniej więcej tym dla łuku refleksyjnego czym łuk walijski dla łuku prostego. Łuk ten był stosowany wyłącznie w zawodowych tureckich oddziałach Janczarów. Posiadał refleksyjne łęczysko o maksymalnych dla danego łucznika wymiarach, dochodzących do 1,8 m. Jego zasięg dochodził do 400 m. Wymagał perfekcyjnego treningu prowadzonego od wczesnego dzieciństwa i tylko w rękach tak wyszkolonego łucznika stanowił skuteczną broń. Nie był tak celny, jak łuk walijski, ze względu na drgania w trakcie wypuszczania strzały, jakie powstają w tak dużej konstrukcji łęczyska refleksyjnego, miał jednak większy zasięg i zapewniał większą szybkostrzelność.
Łuk japoński - typowy łuk japoński to yumi, o wymiarach dochodzących do 2,5 m. Jest to łuk kompozytowy, klejony z kilku warstw bambusa. Cechą bardzo charakterystyczną dla łuku japońskiego są dwa niesymetryczne wygięcia, większe od góry i mniejsze od dołu, oraz przesunięcie uchwytu (majdanu) na wysokość ok. 1/3, licząc od dołu. Yumi stosowany był zarówno przez łuczników konnych, jak i pieszych, a sztuka walki rozwinięta w oparciu o użycie takiego łuku zwana jest kyūjutsu. Łuk stosowany obecnie w sztuce kyūdō jest nieco krótszy (2,21m ±6cm).
Łuk huńsk i niesymetryczny, wielomateriałowy (kompozytowy) łuk refleksyjny stosowany przez Hunów. Robiony z rogu, ścięgien i cisu. Miał największy zasięg spośród wszystkich używanych w starożytności i wczesnym średniowieczu. Jego domniemana mniejsza celność rekompensowana była szybkostrzelnością.
Łuk bloczkowy (Compound) to najmłodsze wcielenie prastarej broni. Zastosowano w nim wielokrążek (koło) pomagający rozłożyć siłę niezbędną do naciągnięcia cięciwy. Dodatkowe kable poruszają bloczkami na końcu ramion, powodując znaczne zmniejszenie siły potrzebnej do naciągnięcia łuku. Dzięki bloczkom można zastosować twardsze materiały do budowy ramion. Taka konstrukcja łuku bloczkowego gwarantuje znacznie większą siłę. Strzała może osiągnąć ogromne prędkości, w najnowszych konstrukcjach przekraczające nawet 300 fps (stóp na sekundę, około 90 m/s). Łuki bloczkowe posiadają regulacje siły naciągu. Do budowy strzał stosuje się stopy aluminium, włókna węglowe i kompozyty. Łuk tego typu można zobaczyć między innymi w filmie Rambo 2, Blade 3 Trinity.


Kusza to broń miotająca neurobalistyczna (wykorzystująca energię sprężystości) podobna do łuku. Zasadnicza różnica w użyciu polega na możliwości wstrzymania się ze strzałem przez dowolnie długi czas po naciągnięciu cięciwy. Cięciwę naciąga się ręcznie, korbą lub lewarem, a dopiero potem strzela naciskając spust.
Kusza wywodzi się w prostej linii od łuku i jest rozwinięciem konstrukcji gastrafetes. Kusze wykorzystywane są od przynajmniej dwóch tysięcy lat; w średniowieczu stanowiły popularną i często doskonaloną broń ze względu na relatywnie łatwe użytkowanie, duży zasięg rażenia, oraz cichą pracę. Stosowanie kuszy w wojnach przeciwko chrześcijańskim władcom i rycerzom z wyjątkiem krucjat zostało zakazane przez edykt Soboru Laterańskiego z roku 1139 ("broń niegodna rycerza"; zakaz został następnie potwierdzony przez papieża Innocentego III).
Współcześnie, kusze są w niektórych krajach dopuszczane jako broń myśliwska i sportowa. Nowe kusze są wykonane w całości z metalu lub częściej z kompozytów, oraz wykorzystują znane z łuków mechanizmy bloczkowe. Bełty najczęściej wykonywane są z mocnego stopu aluminium. W Polsce, mimo ograniczeń prawnych które w praktyce wykluczają możliwość legalnego posiadania kuszy, istnieje kilka zakładów trudniących się wykonywaniem odręcznych replik średniowiecznych mechanizmów, a bractwa rycerskie organizują konkursy strzeleckie.
Typowy mechanizm uwalniający cięciwę zwany jest orzechem. Kusze były przeznaczone do zwalczania ciężko opancerzonych celów z racji większego naciągu niż łuk i, co za tym idzie, większej prędkości początkowej pocisku. Ciężkie kusze, naciągane specjalnymi urządzeniami, potrafiły osiągać powyżej 500 kg. Kusza jest przeznaczona do strzelania na wprost. Nie można strzelać z niej tak jak z łuku - pod kątem gdyż pociski stracą siłę przebicia.
Kusza składa się z następujących części:
• łuczysko
• cięciwa
• łoże kuszy
• Zamek
o orzech
o (spust kuszy)
Kusza strzela bełtami, które składają się z:
• grotu
• lotek
• promienia



Źródło: wikipedia, własna wiedza

[Lothar]

Nie, żebym się czepiał, ale:

Broń biała to broń służąca do walki wręcz.

A trochę niżej mamy łuki i kusze. Cosik tu nie pasuje chyba
I mógłbyś to trochę ładniej zredagować - pogrubić nazwy broni, pooddzielać je itp.

[Mr Minio]

Wiem ale łuki i kusze to broń mieszana a ten rodzaj broni nie zalicza się do palnej lecz bialej.

[Tiquill]

Uh! Chyba wszystko dałeś i nikt już nie doda swojej. Pozostaje wypowiadać się, co kto z tego lubi. No i gdyby tak dodać, co było w Polszcze drzewiej używane, też byłoby mile widziane. Kosa bojowa to oręż naszych powstańczych chłopów, buzdygan czy buława to naszych hetmanów wielkich przysposobienie...

A ja sam nie mam wielkich wymagań. Miecz oburęczny (siła a nie zwinność i piękny kształt) kusza (zawsze inspirujący mnie oręż) i buzdygan (ileż to maczug było w dzieciństwie... z kija wziętych zrobionych).

[Lothar]

Ojjj, nie wszystko:

Pałasz - broń biała, przeznaczona do cięć jak i również do sztychów, z prostą, długą i szeroką jedno lub obosieczną głownią. Pałasze posiadały najczęściej rękojeści w stylu szablowym, niektóre jednak posiadały rękojeści rapierowe. Pałasz wywodzi się z krajów bliskiego wschodu. W Polsce pałasze używane były w XVI - XVIII przez husarię, obok szabli, a zamiast koncerza, oraz na początku XIX wieku przez kirasjerów Księstwa Warszawskiego. Szczególnym typem pałasza jest pałasz koszowy o obosiecznej głowni i rękojeści z furdymentem. Pałasze tego typu od XVII wieku po dziś dzień (reprezentacyjnie) są narodową bronią Szkotów. Współcześnie jedynym używanym pałaszem w Polsce jest szabla oficerska Marynarki Wojennej wzór 1976 (tradycyjnie nazywany szablą jednak konstrukcyjnie jest to pałasz, gdyż posiada prostą głownię).


Nunchaku - rodzaj broni obuchowej. Nunchaku to dwie pałki połączone ze sobą za pomocą łańcucha lub linki (dziś nylonowej, dawniej wykonanej z włosów z końskiego ogona lub, jak podają inne źródła, włosów żony.) Pierwotnie nunchaku służyło jako cep do młócenia ryżu. Istnieją dziesiątki wariacji nunchaku - drewniane, stalowe, piankowe(do treningów i sparingów), z ćwiekami, kolcami, ciężkie (do 5kg) i lekkie (poniżej 0,5kg)


Sai (jap. 釵) inaczej "róg śmierci", to japońska broń defensywna podobna do widełek. Składa się z ramienia głównego (monouchi) (40-60cm), czubka, którym uderza się przy rzucie (saki) i dwóch ramion bocznych (yoku), które są znacznie krótsze. Czubek yoku to tsune. Panuje błędne przekonanie, że ramiona posiadają zaostrzone krawędzie boczne, podczas gdy najczęściej spotykanym jest przekrój okrągły. Sai posiada także głownię (gashira), która służy do zadawania ciosów obuchowych. Sai używany był przez wojowników Ninja, a także przez policjantów w Okinawie. Szczególnie przydatny do wytrącania broni przeciwnika, pierwotnie używany przez chłopów na plantacjach ryżu do robienia otworów na sadzonki. Dopiero po rewolucji Meiji (1868r) Sai posłużyło japońskim chłopom jako broń.


Tantō (短刀) – sztylet japoński. Długość maksymalnie do 30 centymetrów. Używany najczęściej do rytualnego samobójstwa (seppuku). Popularny również wśród japońskich kobiet do towarzystwa (tzw. geish) ze względu na niewielkie rozmiary i łatwość ukrycia.
Produkowany zgodnie z tradycją i kunsztem wytwarzania katan.




Shuriken (手裏剣) - broń miotana, używana przez wojowników Ninja.
Broń służąca do miotania, będąca nieodzowną częścią uzbrojenia Ninja - tajnego agenta feudalnej Japonii (XIII -XVII w.) Shurikeny były pociskami do ręcznego miotania. Składały się od 3 do 8 ostrzy. Ogólnie, ze względu na kształt wyróżnia się 20 różnych rodzajów shurikenów: potrójne, z 4 ostrzami, o kształcie gwiazdy, z 6 ostrzami, o kształcie swastyki, i gwiazdki z 8 i 10 ostrzami. Należy dodać, że każdy klan posiadał inny rodzaj shurikena.
Ostrza Shurikenów jak inne japońskie bronie pokrywano trucizną, tak więc najdrobniejsze zadrapanie mogło oznaczać śmierć. Ponieważ ninja byli przesądni, większość wojowników nosiła 9 shurikenów - tę właśnie liczbę uznawano za szczęśliwą. Rzucając shurikeny wojownik zawsze zostawiał sobie jedną gwiazdę dla obrony przy bezpośrednim starciu z przeciwnikiem. Adept sztuk Ninja musiał tak długo rzucać shurikenem w tarcze w kształcie ludzi, aż był w stanie za każdym razem precyzyjnie w nie trafić. Miał doskonałe oko i niezwykłe wyczucie czasu - potrafił rzucać tak szybko, iż zdarzyło się, że w tym samym czasie w powietrzu znajdowało się 6 lub nawet 7 pocisków.




Kunai - (dosł. Ostry nóż) to mały, dobrze wyważony sztylet do rzucania pochodzący z Chin (Bi-shou) który tak jak i jego użytkownicy "zawędrował" do Japonii. Głownia kunai ma kształt wydłużonego rombu, a na jego końcu znajduje się kółko o wewnętrznej średnicy dopasowanej do grubości wskazującego palca jej użytkownika. Pomiędzy głownią a tymże kółkiem znajduje się wewnętrzny stalowy rdzeń w kształcie pręta owiniętego np. tkaniną (najczęściej jedwabnym skrawkiem materiału). Pełni on rolę osłony rękojeści.
Kunai był używany przez Shinobi (ninja) głównie podczas misji szpiegowskich ze względu na wielkość. Wyszkolony ninja potrafił pokonać nią przeciwnika uzbrojonego w każdą broń. Kunai nie musi być ostry sluży on do blokowania ciosów przeciwnika oraz do wytrącania broni z ręki podobnie jak sztylety sai. Co prawda dobry ninja potrafil zadawać nim znaczne obrażenia.


Kama - to broń biała sieczna, posługiwali sie nią japońscy wojownicy ninja. Broń wywodzi się od rolniczego sierpa. Zbudowana z rękojeści (ok. 45cm) i prostopadłego jednosiecznego, wewnętrznie wygiętego ostrza. Istnieje także wersja, zwana Ono kama, różniąca się od tradycyjnej kamy księżycowatym jelcem osłaniającym dłoń. Niekiedy jelec ma kolce i pełni wtedy funkcję kastetu.



Jō - , jap. 杖 じょう, Jō? wym. dzioo – kij drewniany o przekroju okrągłym, wykorzystywany w kilku obecnych sztukach walki, jak np.: jōdō (lub jōjutsu) czy aikido (często w formie aikijō). Według legendy, żyjący w XVI w. Muso Gonnosuke, mistrz sztuki walki kijem bō, pokonany przez szermierza wszech czasów Musashi Miyamoto, osiadł w Kyushu (prefektura Fukuoka), gdzie długo medytował nad przyczyną porażki. W końcu doznał "oświecenia" i zrewolucjonizował ówczesną sztukę walki kijem - skrócił nieco broń oraz uczynił ją lżejszą, co zaowocowało zwiększeniem szybkości w posługiwaniu się kijem. Pozwoliło mu to przy ponownym starciu doprowadzić do wygranej z Musashim.



Bō - (roku-shaku-bō, jap. 六尺棒, roku-shaku-bō?) – kij długi, przeciwieństwo jō, wykonany z drewna lub bambusa, rzadziej z metalu.
Jego długość jest dobierana zależnie od posiadacza, ale zazwyczaj dochodzi do ok. 180 cm. Kij ten doskonale sprawdza się w walce. Z racji swej długości ma duży zasięg, co w bezpośrednim starciu przesądza nieraz o życiu lub śmierci. Kij bō może być używany nie tylko do bezpośredniego ataku, lecz także do obrony lub jako podpora przy wykonywaniu ciosów kończynami. Jest to broń typowo obuchowa i przeznaczona jest do zadawania takich właśnie obrażeń.

Yawara/Kubotan jest to wywodzący się ze współczesnej Japonii rodzaj broni stosowanej do samoobrony. Jest to pomniejszona wersja karateckiej pałki zwanej tonfa, zaadaptowana i przystosowana do nowych zadań przez soke Takayuki Kubotę, który jest również autorem systemu technik walki z użyciem kubotanu, wchodzącego w skład szkoły karate Gosoku-ryu. Nazwa przyrządu pochodzi od nazwiska twórcy. Yawara to krótsza wersja Kubotan.



Manikiri kusari - prosta w konstrukcji broń składająca się z rękojeści, linki/łańcucha oraz ostrza/obuchu. Jej konstrukcja zapewnia trzymanie przeciwnika w dużym dystansie, jeśli jednak zdołał on podejść, kusari mogło służyć jako Kunai bądź Yawara.



Kusari-gama - wariacja kusari, zakończona ostrzem Kama

[Mr Minio]

Czy mogę twoje bronie skpiować do moich i je razem skleic, ponieważ chcę stworzyć listę wszystkich broni bialych.

[Tiquill]

Ojjj, nie wszystko:

Ach, faktycznie! Lothar niezawodny pośpieszył z uzupełnieniem!

Czy mogę twoje bronie skpiować do moich i je razem skleic, ponieważ chcę stworzyć listę wszystkich broni bialych.

Ejże, przecież to jest temat, w którym dodajemy takowe bronie i je komentujemy. A więc tak jak jest, jest najlepiej. Przecież to nie jest artykuł, tylko forma wypowiedzi na forum. I choć pytanie mnie nie dotyczy: ja nie uważam tego za dobry pomysł.

[Lothar]

Czy mogę twoje bronie skpiować do moich i je razem skleic, ponieważ chcę stworzyć listę wszystkich broni bialych.

Ejże, przecież to jest temat, w którym dodajemy takowe bronie i je komentujemy. A więc tak jak jest, jest najlepiej. Przecież to nie jest artykuł, tylko forma wypowiedzi na forum. I choć pytanie mnie nie dotyczy: ja nie uważam tego za dobry pomysł.

No, Tiquill już za mnie odpowiedział


Bagh nakh - tzw.: pazury tygrysa. Indiańska broń naręczna, coś w stylu współczesnego kastetu. Wyposażona w rząd ostrych, długich pazurów (stąd nazwa).


Kastet - współczesna broń naręczna. Łatwa do ukrycia, niestety posiada złą sławę dzięki rozróbom na imprezach.


Cestus - starożytna rękawica bojowa, przypominająca kastet, jednak po założeniu nie trzeba było mieć zaciśniętej pięści, aby go utrzymać. Głównie stosowany w starożytnej Grecji przez bokserów, gdyż wtedy jedynie knock-out decydował o zwycięstwie.



Tekagi-shuko - japońska rękawica, we wnętrzu której ukryte były kolce (po wewnętrznej stronie). Stosowana przez shinobi, oraz tanich zabójców (ze względu na prostotę wykonania, niską cenę i sporą skuteczność).


Pata - stalowa "rękawica", na końcu której umieszczone jest długie ostrze. Wywodzi się z północnych Indii. Sławę zyskała dzięki Tanaji'emu Malusare, który w bitwie pod Sinhagad'em wycinał w pień masy przeciwników, mając na obu rękach założony Pata.

[Mr Minio]

Same rękawice

Bronie miotane:

Bumerang - narzędzie, często używane jako broń, stosowana zarówno do polowań jak i do walki. Powszechnie uważa się, że bumerangi wracają do rzucającego, ale w rzeczywistości dotyczy to tylko niektórych odmian tego narzędzia. Tradycyjne bumerangi robione były zazwyczaj z drewna i miały kształt zbliżony nieco do banana. Obecnie bumerangi wytwarzane są z różnych materiałów, są używane raczej do zabawy i mają bardzo różne kształty (np. trzy- czy czteroramienne krzyże).




Proca - historyczna broń miotająca wykorzystująca siłę odśrodkową, składająca się ze sznura lub rzemienia, w środku długości którego znajduje się miseczka na pocisk, wykonana ze skóry lub tkaniny. Strzelano z niej zwykłymi kamieniami lub pociskami z suszonej gliny albo odlewanymi z ołowiu. Aby z niej wystrzelić, należy trzymać końce sznurka w jednej ręce i kręcić nimi coraz szybciej. Gdy sznurek nabierze odpowiedniej prędkości, należy wypuścić z ręki jeden koniec sznura, wypuszczając w ten sposób pocisk. Celne strzelanie z procy wymaga dużego doświadczenia i wyczucia. Popularnie procą nazywana jest broń działająca na innej zasadzie - proca katapulta.




Widły Bojowe Podobnie jak Kosa Bojowa, ten rolniczy przyrząd mógł służyć do walki.

[Robseßed]

Super, tylko że to samo można przeczytać w wikipedii.

[Lothar]

W sumie można, ale połowa ludzi nawet nie zna nazw części z tych broni, albo nie wie o ich istnieniu A tak mogą sobie poczytać jakieś tam info

[Mr Minio]

To prawda. Małokto wie np. o Pazurach Tygrysa. Więc nie wpisze tego w Wikipedii.

[Tiquill]

No i o to chodzi.

A ta Bagh nakh jest bardzo... drapieżna.

[ciuciu]

Dużo japońskich broniek ostatnio zauważyłem A więc czemu ja miałbym niedac

Nic japońskiego mi do głowy nieprzychodzi oprucz...

Tonfa - Tonfa to r rodzaj broni obuchowej. Tak jest nazywane większośc bronii białych , obuchowej to znaczy miażdżącej. Jest to pałka z poprzecznym uchwytem u boku. Cechuję się wygodnością i łatwością użycia. Broń używana przeważnie we wschodnich sztukach walki, o nas bardzo często możemy go znaleśc przy stróżu prawa czy ochroniarza. Nawet w postalu możemy ją znaleśc

REAL FOTO(słaba jakośc bo kamerka robie zdjecia):




To akurat drewniana tonfa jak wspomniałem przeznaczona do wschodnich sztuk walk


A tutaj , ładniejsze zdjątko. Oczywiście niemoje




Drewniana




Gumowa , specjalnie dla policji